schoonmoeders en Schonbrunn

Zondag 6 augustus, voor het eerst een niet zo warme en zelfs regenachtige dag voorspeld.
Vroeg opgestaan om met de metro naar slot Schönbrunn te gaan. Was eerst even zoeken welke tour we zouden nemen, alles kon via computers in de hal, maar die werkten niet helemaal goed. Na wat gepriegel en verschillende apparaten geprobeerd, lukte het ons om de grand tour te boeken. Zonder de extra optie, voor alles moet je extra betalen, voor de tuin, want het kwam met bakken uit de hemel.
Bleek dat onze tour pas 1 uur en drie kwartier later begon. Eerst maar even buiten, net onder het afdakje, een kopje koffie genuttigd. Ook hier weer de rust die de kelners uitstralen. Geen stress, gewoon op je gemak een kopje koffie drinken, zonder dat je wordt weggekeken of je lege kopjes snel worden weggehaald. En dat, terwijl er toch veel mensen stonden te wachten, sommigen wachtend op een plekje, anderen schuilend voor de regen. Want die kwam nog steeds met bakken uit de hemel.

Half uurtje voordat onze audio guided tour zou beginnen, de oversteek gewaagd. Flink doorgestapt om niet al te nat te worden, moesten nog even wachten voordat we echt konden beginnen.

Je kon zien dat ze veel geld te besteden hadden, enorme kamers meeste schitterend gedecoreerd. Zoals bijvoorbeeld de ovale kamer, daar hield Maria Theresa beraad met haar adviseurs. Weet niet of zij ook zo'n harde werker was als haar man, die stond om 04.00u op ging bidden, zich wassen en ontbijten om vervolgens vanaf 05.00u gewoon aan het werk te gaan. Was echt een workacoholic, had denk niet zoveel tijd voor zijn vrouw en kinderschare.

Murat goes Veggy in Vienna (of toch maar niet?)

Murat goes Veggy in Vienna (of toch maar niet)?

Volgens het reisboek is het op zaterdag altijd gezellig druk op de Karmelittenmarkt.
Als toerist moet je dat dan toch eens hebben meegemaakt.


Bleek dat het voornamelijk gericht was op biologische producten, als Murat dat geweten had... Achteraf bleek dat het een goede dagopening was (zie foto met dimsum), met bio-vegetarisch tintje.

Ondanks dat het zaterdag was, toch echt een dag om inkopen op de markt en helemaal zo'n gezellige biologische, te doen was het bijna uitgestorven. Zal wel aan het tijdstip hebben gelegen rond 11 uur in de ochtend. Is de zaterdagmarkt in Lille Marche de Wazemmes toch veel kleur- en bloemrijker.

Door een joodse buurt gelopen, blijf het toch bijzonder vinden dat sommige mensen leven alsof ze echt terug in de tijd zijn. Met tram 2, leuke ouderwetse tram met houten bankjes, tot aan Schwedenplatz gereden en


daar door wat mooie smalle authentieke Weense straatjes gelopen.
De ring met de tram verder afgegaan en veel van Wenens prachtige architectuur vanuit de tram gezien. Op die manier konden we kiezen wat we vandaag wilden bezichtigen.









Er is zoveel te zien, dat je echt een keuze moet maken. De oorsprong van democratie is in het Parlament overduidelijk te zien aan de schitterende gebeeldhouwde goden en godinnen.

Natuurlijk: de wijsheid van de vrouwen komt tot uiting door de pontificale fontein Athenebrunnen.
Deze monumentale fontein die vlak voor het Parlament staat, is genoemd naar de Griekse godin Pallas Athene, godin van de wijsheid. Aan haar beide zijden wordt zij bijgestaan door - uiteraard - twee vrouwen die de wetgevende en uitvoerende machten van de staat vertegenwoordigen.
Zo zie je maar weer dat de oude Grieken het al bij het rechte eind hadden :)

Andere helden van latere datum zijn op de Heldenplatz te bewonderen.

Murat had dat vooraf waarschijnlijk niet gezien, net zoals later zijn vergissing met veg. schnitzel, maar dit plein is vernoemd naar twee Oostenrijkse oorlogshelden: prins Eugene van Savoye, de overwinnaar op de Turken in de 17e eeuw en aartshertog Karel die de Napoleon versloeg in 1809. Zeker voor de Oostenrijkers helden! Door de authentieke steegjes en poortjes ga je als bezoeker echt terug in de tijd.

Door het museumkwartier onze weg vervolgd naar Albertina. Had de posters met de waterlelies van Monet al vaker gespot. Heel bijzonder was de entree.

In het museum eerst naar onze favoriet Monet gegaan. 
Een latere versie van de waterlelies aanschouwd, maar ik vind de grote versie die we thuis hebben hangen, toch wat mooier. Blijkt dat Monet zijn eerdere versies wilde perfectioneren door meer in te zoemen. Ieder zo zijn smaak. Geldt ook voor de verschillende kunstenaars. Soms vind ik het echt mooi, ondanks dat het wat angstaanjagend is. Zoals Landscape with Laterns van Paul Deveaux. Als je het schilderij wat langer en van dichtbij bekijkt, zie je steeds lugubere dingen. 



De eerste aanblik maakt het al wat doods, niet alleen de scherpe lijnen en het contrast met zwart en wit. Ook de statig voortschrijende vrouw en het verschil tussen licht en donker zorgen ervoor dat je begrijpt wat er wordt bedoeld met de doorgeknipte leidingen van de masten. Hoe zou deze knip tussen de twee werelden in deze tijd uitgebeeld worden? Mobieltjes kunnen dan ook geen bereik met de dodenwereld. 

Zeer herkenbaar, ondanks dat het New York is geschilderd in de vorige eeuw. New York, blijft ons altijd trekken.

Grappig weer een beeldje van Avramidis. Ze zijn blijkbaar dol op deze Griekse kunstenaar. 


Natuurlijk ook weer een Klimt bekeken; Nymphs. Waarschijnlijk vinden we dit mooi, omdat het veel raakvlakken heeft met Monet. Na wat gelezen te hebben, blijkt dat Klimt inderdaad beinvloed is door Monet.  

Een ' mooie'  selfie gemaakt, 


een naslagwerk van de tentoonstelling gekocht en natuurlijk wat souveniertjes van Klimt.

Nog een speurtochtje naar Haus des Meeres, de enige Flakturm in Wenen die tot iets functioneels is omgebouwd en wel een aquarium. Zijn daar niet naar binnen gegaan, maar wel wat plaatjes geschoten. Deze vorm is net weer wat anders  

Ondertussen wel een beetje trek gekregen, onderweg had ik een grappig tentje gezien met burgers. Was tegenover een Griek, en daar zou Murat vast niet willen eten.
Ik vond de entree en de kaart beetje vaag en vermoedde dat het alleen uit vegetarische gerechten bestond. Murat dacht echt van niet: Veg. chestnut lamms schnitzel, dat was echt niet vegetarisch. Nee hoor, Murat. 

Thuis in het hotel even opgefrist en naar Innerstadt gegaan. We waren op zoek naar Figl, daar zouden ze de beste originele Wienerschnitzel hebben. Een van de twee locaties was wegens verbouwing dicht. Dat hadden we al op internet gelezen. Waar zouden we zijn zonder internet? 

De andere vestiging gevonden, met een enorme rij. Ja, dat deden we dus maar niet. Naast de lange wachttijd, kon je ook alleen maar binnen zitten. Het was nog steeds rond de 25 graden buiten. Als alternatief op een leuk ander terrasje buiten een - natuurlijk orignale - Wienerschnitzel gegeten.

Voordat we de tram weer namen, nog een rondje op de Stephanplatz gelopen. Moet zeggen dat de Stephanstum nu wel wat meer indruk maakte. Had dat ook al vanaf Parlament gezien en nu - misschien omdat het wat koeler was :) - vond ik het enorme imposante gebouw toch wel wat mooier.

Lekker ijsje en richting ons bedje; morgen vroeg op naar Schonbrunn.

Flakturm & Hundert Wasser

Vrijdag, onze tweede dag in het mooie Wenen, allereerst de Flagturm bezocht. Deze keer met de bus, zo zien we Wenen ook eens van een andere kant. De eerste dag konden we die Flagturm dus niet van dichtbij bekijken, jammer want ondanks dat het een vreselijke oorsprong kent, is het wel een kunstwerk op zich. Die aanname bleek ook te kloppen; een enorm imposant gebouw waar de Wener tijdens bombardementen met 20.000 tegelijk konden schuilen tegen vijandelijke aanvallen. Op het dak van de toren bevonden zich luchtafweerkanonnen: vandaar ' Flakturm: een verkorting van Flugabwehrkanone. Logisch dat deze enorme bunker met 3,5 meter dik gewapend beton en zowel 70 meter lang als breed, de zwaarste bommen van de geallieerden konden weerstaan.
In Wenen zijn er nog vier van die Flagturms; twee dicht bij elkaar in het park Augarten. Meer info te vinden op: Flakturm
Na een fotosessie van Murat, kan ie echt zijn lens optimaal benutten, heerlijk luchtig gebakje gegeten en Johannes bir saft op een schitterend en rustig restaurant in het park.

Vanuit daar zagen we ook de andere Flagturm herrijzen en ons oog viel op het gebouw van Hundert Wasser.

We hadden wel iets gelezen over de verbrandingsoven, maar niet gerealiseerd dat we nu in de buurt waren. Kort ritje met de bus vervolgd en wat inkopen in een leuke, Turkse what else, supermarkt gekocht. Gewandeld om en rond het, wederom, enorme gebouw. Mooi dat zo'n noodzakelijke functionaliteit van een verbrandingsoven, wordt omkleed met kunst. Want dat is het echt, alle vormen die je kunt bedenken worden, voorzien van alle kleurstijlen, om en aan het gebouw gebracht.

In het Stadtpark heerlijk in het gras gelegen onder het genot van sushi, druiven, salade en Manner Wien Neapolitaner als toetje beetje bijgekomen van de hitte en het wandelen. Net als de inwoners van Wenen, vandaag lekker alles op ons gemakje gedaan. Wilde toen lopend naar Stephansdum gaan, maar bij het vragen naar de weg, raadde een vriendelijke city bikercourier ons af om het lopend te doen. Met deze hitte moet  je gewoon de metro nemen. Legde ons wederom vriendelijk uit, weliswaar in het Engels - maar heel goed Engels, uit welke metro in welke richting. Echt, zo behulpzaam.
Later zagen we hem toevallig weer toen we de metro weer terug gingen en we bedankten hem nogmaals voor zijn goede advies. Want warm was het echt wel, rond de 35 graden. Gelukkig vandaag geen warme wind, zoals gisteren. Toen was de wind als een warme fohn.

Murat zag vele gelijkgestemden met camera's en lenzen;

 viel hij deze keer gelukkig wat minder op  :)
Vond de Stephansdum wat tegenvallen.

Was wel mooi en groot, maar met enorm veel mensen, toeristen logisch gezien deze attractie, maar voor alles moest je bijna entree betalen. Misschien dat ik het daarom wat minder vond. Enfin, wel een paar hele mooie andere architectonische kunstwerken gezien en gefotografeerd en daarna richting Hotel Ananas voor een frisse douche en even wat rusten.

Op deze zwoele vrijdagavond daarna genoten van wat verkoeling op Donauinsel, Copa beach erg veel gezellige en leuke tentjes. Was druk daarom weinig plek, gingen bijna bij een semi-Grieks/Mexicaans tentje zitten. Had Murat bijna zover gekregen, maar helaas, er was geen plek.
Aan de overkant een hapje gegeten, beetje vreemd Chinees tentje met niet zulke vlotte bediening, maar geroosterde eend met mango was verrassend lekker. Ter afsluiting een heerlijke Ti punch en carprinja genomen met vrolijke Franse muziek.
Wederom een heerlijk intercultureel dagje Wenen.

Vienna eerste dag

Leopold Museum

Vanochtend vroeg om 05.15u uit Leiden vertrokken naar Rotterdam-The Hague airport en om 09.05u al op de plaats van bestemming! Hotel Austria Trend Ananas. Zoals op booking.com aangegeven, is het inderdaad 1 minuut van de U-Bahn.
Al bij binnenkomst trof mij het multiculturele karakter van de stad Wenen. Er liep werkelijk van alles rond; van helemaal in het zwart gesluierde dames met chique zonnebrillen, oudjes uit de USA, jonge stellen uit Japan etc. Je hoorde alle talen door elkaar, dit bleek ook later gedurende de dag. Echt een wereldse stad dus.

Koffers in depot gezet en naar buiten, de warmte in. Zelfs om 09.15u al aardig heet, dat belooft wat voor de rest van de dag. Wat rondgelopen op zoek naar Flakke, een bunker dat als een van de weinige overblijfselen zich in de buurt van ons hotel zou bevinden. Murat vond het inderdaad, maar helaas was het restricted area, militair terrein dus verboden voor ons. We kregen nog wel een tip om naast Mc Donalds het steegje in te gaan, dan zouden we van daar zicht op de Flakke hebben. Zijn dat steegje maar niet binnen gegaan; bordjes met militair terrein en niemand in de buurt en wij met een rugzak en camera....

Vanuit mijn ooghoek zag ik een Turks uitziend tentje met ontbijt. Klopte, heerlijk kavalti genuttigd met thee en Murat met sucuk en eieren. Grappige gewaarwording.
Heel ouderwets zaakje binnengelopen voor een hippe bril en nog hippere hoed. Wordt tenslotte heel warm, kun je je maar beter goed tegen wapenen, niet?

Avramidis

Vlakbij was het Leopold Museum met de wereldberoemde Gustav Klimt. Eerst wat mooie beelden van Joannis Avramidis bekeken; bijzonder vond ik de kus, die was beetje weird maar herkenbaar. Dat vind ik vaak lastig aan kunst, ik herken vaak niet wat het moet voorstellen en heb te weinig kennis om dat zelf te ontdekken. Gelukkig hangt er soms wat extra uitleg bij, waardoor ik bij een aantal van die beelden tenminste de achterliggende gedachte kon lezen. Bijvoorbeeld dat het Utopien Menschlicher Gemeinschaft voorstelde. Iets wat na deze info wel herkenbaar werd.



Helemaal bizar waren de stukken van Jan Fabre, een paar leuke grappige voorwerpen. Zijn antwoord op een vraag - in een Nederlandse krant die in de vitrine lag - stelde mij in ieder geval gerust. Voor de bezoekers die het frustreert dat ze het tentoongestelde werk niet helemaal kunnen doorgronden, heeft de meester de volgende uitspraak in petto: "Als je denkt dat je alles begrijpt, kom je vast te zitten."  Ik begrijp het nu vaak niet, zit nu al vast, maar blijkbaar ben ik niet de enige.

De kus van Klimt is echt zo mooi als ik me had voorgesteld.

Beangstigend vond ik Tod und Leben, mogelijk vond ie het zelf ook wat bedrukt, heeft in ieder geval Leben er later bij gemaakt. Dat is ook mooier dan alleen Tod, vind ik althans.
Er werd veel tentoongesteld van vrouwen, iets wat kunstenaars blijkbaar fascineert, is ook zo, toch?
Na deze onderdompeling in kunstwerken, even terug naar hotel voor klein middagdutje.

Opgefrist en wel richting Leopold Stadt gegaan; bij de Obere Donau. Vorig jaar - tijdens onze terugreis vanuit Turkije - hadden we overnacht en zo leuk gewandeld en lekker gegeten dat we toen hadden besloten om Wenen zeker te gaan bezoeken.
Natuurlijk kon Murat Figar macht Urlaub weer gevonden. Mijn held kan alles vinden! Wederom heerlijk gegeten, gezellig aan de Donau met de zon in ons gezicht. Lekker M
ojito erbij en auch wir machen Urlaub.

Dit was een Libanees tentje, we hadden vanochtend al Turks ontbeten, na het eten een heerlijk Italiaans ijsje. Vlak voordat we de U-Bahn naar ons hotel namen, zag ik Turkse thee. Op een bankje lekker cay gedronken en daarna naar ons hotel. Nederlands voetbal gekeken en ondertussen blog gemaakt. Lukte alleen niet zo goed met inloggen, gedoe met gekoppelde accounts etc., maar als digibeten ploeteren we door en komen er uiteindelijk wel. Nu nog kijken hoe ik de foto's er van mijn I-phone in verwerkt krijg en publiceren maar.
Morgen weer een nieuwe dag; gelukkig wat minder warm: 35 graden ipv 37.

Cengiz & Cengiz

Vandaag de tweede verrassing met een historisch tintje: een bezoekje aan de verre voorvader van Murat. Natuurlijk had hij heel wat hints nodig om erachter te komen wie we een bezoekje gingen brengen. Om op Nederlandse bodem wat meer te weten te komen van de geboren Timucin, later Cengizhan - opperste leider - reisden we af naar Het Nationaal Militair Museum te Soest. Een indrukwekkend gebouw met een - hoe anders kan dat ook - goed georganiseerde tentoonstelling van alle onderdelen van de Nederlandse krijgsmacht. En, de aanleiding van ons bezoek, een speciale tentoonstelling Cenghis Khan. (NB: de link heeft de naam zoals gespeld door NMM, geen typefoutje..)
Bij aankomst werd de route naar de entree aangeduid met een serie kleurrijke vlaggen. Een zoektocht op het internet levert antwoord op de vraag wat de functie van deze vlaggen was. "De Mongoolse leiders gebruikten vlaggen en hoorns om tactische bevelen te geven aan de soldaten."  Over hun tactieken later meer. Eerst maar de vaste tentoonstelling bekijken. Een voorproefje is te zien: blik op gebouw en arsenaal

Nationaal Militair Museum

Na een ontvangst door - vermoedelijk - oudgedienden de - door duidelijke gele pijlen op de grond en hierdoor niet te missen - route gevolgd. Nederland was op een zeer overzichtelijke wijze 'in kaart gebracht'.  Een soort 3D-plaat met daarop de waterlinie van Nederland. We waren echt onder de indruk van de manier waarop alles werd gevisualiseerd. Een goede afwisseling van authentiek materiaal en waargebeurde verhalen, vaak verteld door de personen zelf in een korte en duidelijke film. Zoals alles was direct overzichtelijk hoe lang het fragment duurt, wanneer het weer start, welke verschillende andere verhalen je kon beluisteren / bekijken. Een mooi voorbeeld hiervan is het interactieve hologram. Hierbij werd van de vier onderdelen van de Nederlandse krijgsmacht; de Koninklijke Landmacht, de Koninklijke Marine, de Koninklijke Luchtmacht en de Koninklijke Marechaussee functionarissen (ook vrouwen) in vol ornaat getoond. Je kon klikken op de verschillende insignes en die werden dan uitgelegd. Eerst salueerde de functionaris, meldde zijn/haar naam en functie en als je naar een ander onderdeel wilde gaan, salueerde de functionaris eerst weer draaide zich om en kwam de volgende in beeld.
Is wat moeilijk onder woorden te brengen, moet je gewoon gezien hebben. Het was alsof je informatie over 'missie' persoonlijk aangereikt kreeg. Een wonderlijke ervaring.
Ook de manier waarop - voor de geschiedenis - belangrijke situaties werden gepresenteerd was heel feitelijk. Ondanks dat feiten feiten zijn, blijft het altijd een keuze wat je wel en niet laat zien en hoe je dat doet. De rangschikking en ordelijke / overzichtelijke manier van deze tentoonstelling, zorgt ervoor dat je de historische momenten op je netvlies hebt. En, wat er allemaal aan gedaan is en wordt om - zo ver mogelijk - de vrede te bewaren. De persoonlijke verhalen maakten het geheel echt compleet. Met een diep gevoel van respect voor wat anderen voor onze vrede over hebben, verlieten we de vaste tentoonstelling en daalden af naar de verre geschiedenis van de voorvader van Murat.


Timucin zag het levenslicht in Centraal Azië, het huidige Mongolië ± 1162. Op overzichtelijke wijze werd in blokken van jaren het levensverhaal van een werelds grootste leiders verteld. Bijzonder was dat de verschillende kanten van hem werden belicht. Hij had een enorm organisatietalent om zoveel verschillende stammen samen te laten werken. Tegenwoordig noemen we dat een 'bruggenbouwer'. Hij onderhield ook op verschillende fronten diplomatieke relaties met andere volken. De achterliggende gedachte hierachter was het drijven van handel. De Mongolen waren immers nomaden en hadden weinig middelen om bijvoorbeeld akkerbouw te bedrijven. De monden moesten toch gevoed worden en niet alleen met melk en yoghurt. Dat laatste is trouwens een uitvinding van de Mongolen. Het verhaal gaat dat door het schudden van de melk in de paardenzakken, yoghurt is ontstaan.

CengizKhan deelde zijn eenheden op in 'tumen' op. Het indelen in verschillende legereenheden deed hij om ervoor te zorgen dat verschillende stammen leerden samenwerken, maar zo kon één stam ook niet zomaar in opstand komen. Ze waren immers verdeeld over verschillende eenheden.
Een ander aspect is dat ze probeerden zoveel mogelijk man-tot-man-gevechten te vermijden om zo min mogelijk verliezen te lijden. Ze schoten van grote afstanden hun pijlen al rijdend af, daar waren ze heer en meester in.
De culturele diversiteit die hierdoor bij de Mongolen ontstond, was ook terug te vinden in de rol die vrouwen hadden. Deze visie op gelijkheid is terug te vinden in de macht die vrouwen hadden. Al op de steppe, in kleine groepen van jagers of nomaden, werden de meest kundige personen op speciale taken gezet. Hierbij speelde een sociale hiërarchie maar een kleine rol. Vrouwen hadden daardoor ook een grotere macht dan in veel andere culturen. Hoelun, de moeder van Dzjengis Khan, was bijvoorbeeld khatun (vrouwelijke khan) van een stam. Ook het aantal vrouwelijke regenten en invloedrijke koninginnen was erg groot.
Niet wie of wat je bent, bepaalde je trede op de sociale ladder, maar wat je kon. En dat voor zoveel eeuwen geleden.
De tentoonstelling eindigde met vragen die je je als bezoeker zelf moest beantwoorden. In ieder geval verovert hij volgens het NRC nu eindelijk Europa....NRC leuke weetjes .

Om deze bijzondere ervaring in het NMM waardig af te sluiten: een van de lijfspreuken van de fameuze CengizKhan: 'Violence never setteles anything."

Verrassing: Eye Filmmuseum Scorsese & Aisholpan The Eagle Hunteress

Maandag 31 juli 2017
Vandaag de eerste echte dag van Murats vakantie. Ik was al even vrij, dus had ik tijd om wat verrassingen voor te bereiden. Dit omdat we dit jaar toch maar niet naar Noorwegen gaan.....; het worden korte tripjes door Nederland en vijf dagen Vienna.

De eerste verrassing was een dagje naar onze hoofdstad. Niet om echt de toerist uit te hangen, toch wel klein beetje, vooral om een uitstapje te koppelen aan - mondiaal - cultureel erfgoed. Na een heel kort ritje - gratis!- over het IJ met de pont, moet je ten slotte een keertje in je leven gedaan hebben, het imposante EYE Filmmuseum binnengegaan. Architectonisch een hoogstandje naar mijn idee. Scherpe lijnen die op een speciale manier in elkaar vloeien. Knap staaltje kunst. Daarna eindelijk een museumkaart aangeschaft en direct een ticket voor de speciale tentoonstelling van Martin Scorsese gekocht. Dat is echt cultureel Italiaans erfgoed als je het mij vraagt. Deze regisseur heeft met zijn films bij veel mensen een onuitwisbare indruk achtergelaten. Hoe vaak hoor je nu nog steeds de fameuze woorden van de getergde Vietnam-veteraan Travis Bickle, door wie anders dan Robert de Niro: 'Are you talking to me?'
Een echte 'must-see' als je van filmklassiekers houdt en bestand bent tegen Italiaanse thematiek van familie afgewisseld met helden en veel geweld. Weet niet of ik de film Raging Bull nog wel wil kijken, nu de scenes met de gewelddadige beelden van - wederom Robert de Niro, zo op mijn netvlies zijn blijven plakken.




Maar, we kwamen voor een andere culturele invalshoek: de verre roots van Murat, Centraal Azië. Ik had gezien dat er een film/documentaire draaide van een moedig meisje uit Mongolië dat tegen alle tradities in een adelaarsjager wilde worden. Niet alleen haar moed wordt schitterend verfilmd, je krijgt adembenemende scenes van plekken te zien waar het soms min 40 graden Celsius wordt....
Wat mij ook erg aansprak, was de rol die haar vader heeft. Niet iets wat je zou verwachten. Ga vooral zelf kijken naar de trailer:

Aisholpan

Deze film/documentaire geeft een inkijkje in het leven van dit bijzondere moedige meisje en - niet te vergeten-  haar vader. Zeer de moeite waard om te kijken. Met zere wangen van het glimlachen en een gloed van trots over wat zij met haar doorzettingsvermogen heeft bereikt, verliet ik Eye filmmuseum.

Kort daarna lekker de toerist uitgehangen en genoten van het uitzicht op het IJ vanaf THT, Tolhuistuin, een trendy restaurant. waar we genoten van heerlijke hapjes. Want voor ons is de lijfspreuk van Scorsese: "Why go to a restaurant when your mother cooks Italian?' niet van toepassing. Vriendelijk personeel, zeker de moeite waard om nog eens terug te komen. Wie weet als we de fototentoonstelling Destroyed House Gaza  bezoeken. Zag toevallig deze flyer liggen bij THT, maar was helaas niet toegankelijk op het tijdstip dat wij er waren. Gaan daar zeker een kijkje nemen!